नागरिक पोष्ट News

एक नेपाली जसको आगमन हुँदा बेलायतकी महारानी समेत आफ्नो ठाउँबाट उठेर सलाम गर्छिन

4.4K

पाँचथरका भिसी रामबहादुर लिम्बु । उनी भिक्टोरिया क्रस पाउने व्यक्ति हुन् । उक्त पदक पाउने यतीबेला उनीबाहेक अरु जीवीत नेपाली पात्र छैनन् । बेलायतको बहादुरी पदक भिक्टोरीया क्रस पाउदा लिम्बु उनी ३० वर्षका थिए। जोश, जागँर, उत्साह र गोर्खा सैनिकको रूपमा बेलायत सरकारको सेवामा कार्यरत रामबहादुर युद्धको मैदान होमिएर बहादुर ठहरिने मध्येका एक हुन्।

हरेक दुई वर्षमा बेलायत सरकारले भिक्टोरिया क्रस प्राप्तलाई भेला गरेर सम्मान दिन्छ । उक्त सम्मानलाई बेलायत सरकारले मात्र नभई भिक्टोरिय क्रस बुझ्ने जो कसैले पनि सम्मानित भाव जगाउने गरेको अनुभव उनी सुनाउँछन् । ‘लाहुरे’ नेपालीको इतिहास झन्डै दुई सय वर्ष लामो छ । इस्ट इन्डिया कम्पनीमार्फत लाउरे भर्ती भएर उनले बेलायती सरकारको सेवा गरे । यही सेवाक्रममा लेस नायक (जवान भन्दा एक तह पमाथि) हुँदा भिक्टोरीया क्रस पदक पाउन सफल भएका थिए रामबहादुर । त्यो बेला उनको स्मरणमा अझै ताजा छ । त्यो क्रमलाई सम्झिदा त्यही बेलाको जोश जाँगरलाई निकाल्छन् उनी।

सन् १९६६ फेबुअरी २२ का दिन बेलायती सेनाको सर्वोच्च युद्ध पदक भिक्टोरिया क्रस दिने घोषणा बेलायत सरकारले गरेको थियो । सोही साल जुलाई १२ का दिन बेलायती महारानी एलिजावेथ द्वितियको बाहुलीबाट बकिङ्घम प्यालेस लन्डनमा रामबहादुर भिक्टोरिया क्रसबाट विभूषित भए । इन्डोनेसिया विरुद्ध युद्धका क्रममा बहादुरी देखाए बापत उनले त्यो पदक पाएका थिए । युद्धमा भीषण गोलीबारीको बीच आफ्नो ज्यानको कुनै पर्वाह नगरी पटक–पटक घाईते र मृतक योद्धाको उद्धार गरेको तथा निर्णयक युद्धमा अदम्य साहस, वीरता प्रर्दशन गर्दै शत्रुलाई परास्त गर्नमा महत्त्वपूर्ण भूमिका निर्वाह गरेको भन्दै आफूलाई पदक दिएको उनी बताउँछन् । उनले युद्धको अनुभव यसरी सुनाए,‘इन्डोनेसियन सैनिकको क्याम्प नेर पुगेका थियौँ । अवस्था निक्कै कठिन थियो । अघि बढ्दैँ जादाँ दुस्मनको क्याम्प छेउमै पुगिएछ । सेन्ट्रीले देखिहाल्यो । हाकिमको आदेश नै नकुरी गोलि हानियो । हामीमाथि ठुलो गोलाबारी भयो,’ रामबहादुरले विगतलाई सम्झिए, ‘मरिन्छ कि जस्तो लागेको थियो । युद्ध गर्नै थियो त्यसैले मरिने कुरामा डराइएन । घाइते साथीको उद्धार पनि गर्नु थियो । निकै कठिन जीत थियो त्यो । तरपनि सफलता हासिल गरियो । त्यो दिन हो सन् १९६५ नोभेम्बर ११ ।’

उनले यो पदक पाउँदा लाहुर छिरेको ९ वर्ष भएको थियो । ‘रुममा हाकिम आएर हात मिलाए । ल ठूलो बहादुरी पाइस्,’ भने । उनलाई के होला भन्ने थाहै भएन । भरे लाईनको अगाडि बस्नु भने । पछि घोषणा भयो । परेड खेलाइयो । त्यो बेला रिबन लगाइदिए हाकिमले । खुसीले उफ्रौँ उफ्रौं नै लागेको थियो उनलाई । ‘पाँच महिनापछि विशेष समरोहमा महारानीले मलाई त्यो पदक दिनु भयो । यो पदक निक्कै ठूलो पदक थियो,’ उनले भने। विं.स. १९९२ साउन २१ गते पाँचथरको याङवर गाँउपालिका– १ मा जन्मिएका थिए उनी । २२ वर्षको उमेरमा विं.स. २०१४ सालमा सेकेन्ड टेन्थे गोर्खा राईफल्समा भर्ती पाए । ‘पढ्ने कुरै थिएन । गाँउमा दुःखै दुःख थियो । गाँउले जीवन थियो । लाउरे जीवन बनाउने सपना देखियो । पास पनि भईहालियो । यो मेरो जीवनको सन्जोक थियो । अहिले भिसी भन्ने बित्तिकै सबैले आदार गर्छन् । बेलायतमा झन् धेरै,’ उनले भने, ‘गाउँले जीवनबाट भिसीसम्म पुग्नु सहजचाँहि थिएन ।’ सन् १९८५ सालमा २८ वर्षे जागिरे जीवनबाट अवकास भए । अनररी क्याप्टेन पदमा पुगेपछि उनको अवकास भयो । उनको बारे गिनिज बुक अफ वर्ड रेक्र्डस १९८५ को ३१ औँ संस्करमणमा विवरण प्रकाशित छ । कक्षा दशको समाजिक शिक्षा अध्ययनमा पनि उनको बारे उल्लेख भएको छ।

विभिन्न संस्थाले उनको जीवनी प्रकाशन गरेका छन् । राष्ट्रिय तथा अन्तराष्ट्रिय क्षेत्रबाट उनको सम्मान भएको छ । आफ्नो पुख्र्यौली थलो पाँचथर विकासका लागि उनले विभिन्न किसिमबाट सहयोग गरेका छन् । विद्यालय, खानेपानी मन्दिर निर्माणमा सहयोग गरेका छन् । श्रीमती, चार छोरा/बुहारी, नाती नातीनाका छन् । उनी अचेल काठमाडौं र दमक गर्दै बस्छन् । बेलाबेलामा जन्मठाउँ पाँचथर आउने उनको वृतचित्र बेघा समाजले बनाउँदै छ।

सबै मिलेर अघि बढ्नु पर्ने उनको बुझाइ छ । गाँउगाँउको विकासमा सबै मिल्न सके छिटो विकास हुन सक्ने उनी सुनाउँछन् । जीवनमा आफूले धेरे गर्न बाँकी नरहेपनि गाउँठाउँको विकास भएको देख्ने चाहाना भएको सुनाए ।

Source : Ebrightkhabar.com