नागरिक पोष्ट News

 डकुमेन्ट बनाउन आटेको कि दिदी अलिकती पैसानै पुगेन।छ भने दिनुहोस् न सापटी, गए पछि पठाई दिई हाल्छु नी।दिदी भन्दै थिईन् ह्या भाई केही दिन अघि मात्र सुन जोडे नि।अलिकती अगाडी भन्नु पर्दैन। थियो नि दुई लाख जति।दिई हाल्थे नि भाईलाई एक दुईलाख।

अङ्कल अस्ट्रेलीयापो जाने बिचार गरियो तर हेर्नुहोस् न केही रकम अपुग होला जस्तो छ। यसो मिलाई दिनु हुन्छ कि भनेर। उताबाट जतिसक्दो चाँडो पठाई दिई हाल्छु नि। ल बाबु कस्तो बेला पैसा माग्यौ।पैसा नभएको होईन थियो। हिजै मात्र अलि कति श्येरमा लगानी गरेनी। नत्र त जाबो एकदुई लाख दिन बाबुलाई कुनै आपत्तीनै थिएन।  

दाई म के के सिकेर आउँ अस्ट्रेलीया !!

पल्लो गाउँकि भाउजुलाई हान्नीएर भेट्न गए। भाउजु भिषा त लाग्यो यसो सपिङ र टिकटको लागि पैसा पुगेन। तपाईले राख्या होलान गोडा एकदुई लाख।ल्याउनु न हौ। तपाईका लालाबाला पनि छन्।कुनै दिन काम लाग्दो हुँ नी। के सन्दुकमा कुहायर राख्नु हुन्छ हौ पैसा।बोरु व्याजमा दिने भए व्याजै सहि। कति लिनु हुन्छ सयकडा बरु दिन्छु हो। त्यस्तै परेर पो माग्न आएको भाउजु सम्झेर। ओ हो नानी नभाको त होईन।पैसो त थिएन कि हाक्की कुरो गर्दा सुन चाँही थियो। अस्ती भर्खर कतार जान्छु भनेर पारी माईलो आएको थियो, उसैलाई दिएँ नि। डबल दिन्छु भनेको छ। कस्तो ट्याममा माग्न आउनु भयो। एकदुई हजारले चल्दैन होला।

हार गुहार गर्दा कसैले पत्ताएनन् सबैले बेजोडका बहाना बनाए। आश देखाए सार्है मिठा अनि गुलीया तर अहँ पैसोमा पत्ताएनन्। सर्पको आहारा दैवले पर्याउँछ भनेझै अन्तमा एकजना दाई भेटीए। एकबातमा पैसा दिए अनि भन्दै थिए बहिनी छ पछि तैले त्यसलाई हेर्नु। परदेश भनेको दुख गर्ने ठाउँ हो। दुख गर्नु मेहीनेत गर्नु बेला बेला सम्झनु। हवाई जहाज चड्ने बेला फोन गरे सबैले जो सँग पैसा मागियो। सबैले आशीर्बाद दिए अनि सहयोग गर्न पाएनौ भन्दै सहानुभुती दिदै थिए। आफुलाई बोडीङ् पास र सामानहरु जोख्नमा तनाब थियो।

आईयो पढियो दुख गरियो एकातीर डिग्री सकियो। अर्को तिर केही डलर कमाईयो पनि। सबैसँग लिएको ऋृण क्रमैसँग तिरीयो। साउदी कतार अनि दुबई जस्तो बर्षेनी कम्पनीले बिदा दिए जस्तो नहुने यता।उता नबुझ्ने। होईन तेरो छुट्टी मिल्दैन। कहिले आउँछस् हौ। कतार गाका त बर्सेनी आउँछन् त। के गरेर बसेको छस् हौ।के थाहा यता कलेज, काम, परिक्षासवै मिलाउन कति गार्हो हुन्छ भनेर।होईन तेरो छोरो त उतै बिहे गरेर बसो कि क्या हो। गाउँमा कुरो यस्तै त हो नि।

धेरै समयको प्रतीक्षा पछि पढाई सकेर, कामबाट छुट्टी मिलाएर नेपाल जाने निर्णय भयो।घरमा भने आमा म आउँदैछु। मन मिल्ने साथीलाई भने।एक्कान दुईकान मैदान। त्यस बिचमा नेपालमा धेरै परिबर्तन भए। सँन्चारले फड्को मार्यो। धेरैका घरमा कोही न कोही परदेश जाने आउने भए। सामाजिक सन्जालहरु फेशबुक एकाउन्ट गाउँकी हजुरआमाको पनि हुन थाल्यो।काकी नि अन्लाईन आउन थालीन्।अङ्कल पनि अफलाई म्यासेज पठाउन थाले।साथीहरु भिडीयो च्याट गर्ने भए। पल्लो गाउँकी भाउजु पनि म्यासेन्जरमा कुरा गर्न थालीन्। बर्षौ सम्म बेवास्ता गर्नेहरु, आमालाई बाबुको खबर के छ सम्म नभन्नेहरु त्यहाँको चकलेट मिठो छ ल्याउ भन्नु है छोरालाई भन्न थाले रे। कसैलाई आईफोन ल्याई दिन पर्यो रे।कसैलाई ब्रान्डेड झोला चाहियो रे। कसैलाई नोट बुक अनि कसैलाई पिएस फोर। कोहीलाई स्वीसको घडी अनि कोहीलाई फिस वयल रे।

आमा भन्दै हुनुहुन्थ्यो अस्ती तैले पठाई दिएको त्यो नङ पालीस र लिप्स्टीकपनि सस्तो र महङ्गो भन्दै खासखास खुसखुस गर्दै थिए। रङ् हेरेर थाहा पाउँछन् हौ आजकाल स्कली र नक्कली। यतिका बर्ष के छ हाल खबर भनेर नसोध्ने हरु अहिले बाबुको टिकट कहिले भन्दै सोधेर हैरान पारी सके।

अनि भन्न मन लाग्छ धनको मुख रातो।तेरा घरका रगरग, उ बेला दस हजार दाममा मुख रातो बनाउनेहरु तिमीहरुलाई चाहियो है आईफोन अनि माईकल क्लर्कको झोला। बल्ल त पैसो फल्ने बिउ छरियो अव फले पछि ल्याई दिउँला आईफोन १६ र ब्रान्डेड झोला अनि स्वीसका घडी कि कसो!!!

नोट: कसैको बास्तबीकतासँग मेल खान गएमा केबल संयोगको रुपमा लिएर कसैलाई साँच्चै सहयोगको खाँचो छ भने सकेको सहयोग गर्ने परिपाटीको बिकास गर्नु होला।

लेखकः मनोज पौड्याल